Jane Birkin
Gisteravond trad Jane Birkin op in Carré. Toen ik de posters in de stad zag hangen, bestelde ik kaarten en luisterde 2 weken lang een oude verzamel-cd. Je houdt van Franse chansons of niet en ik ben er gek op. Het roept altijd iets melancholisch op, of juist een vrolijk gevoel waardoor je wilt huppelen in een Parijse paleistuin. Daarnaast is Birkin een icoon voor mij. Niet voor niets werd de Hermes Birkin bag naar haar vernoemd. Samen met Serge Gainsbourg was ze een opruiende verschijning, erotisch, wars van kritiek en zich voor alles beroepend op de ‘kunst’.
Birkin in Carré Amsterdam
Haar verschijning gisteravond op het podium was al een beetje teleurstellend. Waren de posters nog glamoureus met rode lippen en een bontjas, Jane betrad het podium in een outfit die zeker niet Birkin, laat staan podiumwaardig was. De broek deed denken aan Remi in Alleen op de Wereld. Birkin is op 65-jarige leeftijd weer aan het touren geslagen en dat dwingt op zich respect af. Helaas haalt de stem van Birkin niet meer de hoge tonen en klonk ze soms zelfs vals. De liedjes blijven prachtig, maar Birkin zelf lijkt steeds meer op een verwarde vrouw die er niet staat voor haar plezier maar omdat het nodig is. Verward probeert ze geschiedenis van haar en Serge en liedjes over te brengen op het publiek, maar ze oogt triest. Ze heeft zelfs 1 liedje wat ze zelf niet leuk vindt, aan de show toegevoegd, op aanraden van haar manager. De overrijpe Birkin wist mij alleen te raken het Fuir le bonheur. Geniet even mee!
