Soms is het onvermijdelijk. Bij de huisarts, tandarts of in het ziekenhuis. Wachten. Vaak onbegrijpelijk lang, terwijl je personeel af en aan ziet lopen met koffie en goed uitziende broodjes. En je hard probeert je knorrende maag te verhullen, in de meestal stille wachtkamer.
Vandaag zat ik er weer. Om 9.30 was mijn afspraak, maar na mijn laatste bezoek haalde ik het niet in mijn hoofd te vroeg te komen. Anderhalf uur heb ik toen braaf zitten wachten. Om vervolgens te horen te krijgen dat ik maar bloed moet laten prikken. Held die ik ben, trok ik bleek weg en was blij dat mijn broertje mee was. Vandaag moest ik toch echt alleen. Met een vervelend gevoel in mijn buik, nam ik plaats. Het zat behoorlijk vol wachtenden, dus ik had me al voorbereid op een lange zit. Een oude 101 woonideeën erbij gepakt en rustig bladereng en vriendelijk gedag zeggend tegen nieuwe wachtenden. Totdat… er een oudere man, type ‘Sjonnie’ inclusief wit hemd en gouden ketting, joggingbroek en Adidas-badslippers plaats nam. Gedaan met de rust.
De beste man vertelde, aan iedereen die probeerde hem te ontwijken, dat hij altijd zoveel bekenden tegenkwam in het ziekenhuis. Mijn idee was meteen: of je komt hier te vaak, of je zou eens wat vaker van de bank achter de tv met je pot bier af moeten komen. Ook mijn overbuurvrouw dacht hetzelfde, en we glimlachten naar elkaar. De beste man vertelde honderd uit, over zijn buurvrouw die hij net tegenkwam. En de mensen die nu bij de balie stonden, die kende hij ook wel. Maar ze zeiden hem geen gedag terug.
Nog nooit ben ik zo blij geweest dat mijn naam geroepen werd. Even was ik vergeten waarvoor ik ook alweer kwam, zo graag wilde ik verlost worden van deze man. Hij was inmiddels rechtstreeks tegen mij aan het praten, dat er echt niet alleen oude mensen kwamen. Want zo leek het als je de wachtruimte in keek. Hij was blij dat er ook jongere mensen naar de dermatoloog gingen. Anders kregen we misschien wel een verkeerd beeld van oud worden. Waarom kwam ik eigenlijk, wilde hij graag weten. Uiteraard ging hem dat niets aan. Inmiddels weet ik vooral hoe ik niet wil oud worden. Zielig, eenzaam en om een praatje verlegen in de wachtkamer.
Mijn glimlach veranderde in een grote smile, toen er een ouder stel bij de balie stond, met een Amsterdams accent (mijn dermatoloog schijnt nogal een wonderdokter te zijn, en mensen komen van heinde en ver speciaal voor hem naar het ziekenhuis in M.) Ze hadden een hevige discussie over het feit dat de wachtkamer vol zat en ze weinig trek hadden in wachten, want ze waren al zo lang onderweg. Het Sjonnie-mannetje stond op, en bood ze hun plek bij de arts. Hij kon nog wel even wachten. Bekenden genoeg om mee te praten. Arme stoelpoten…
In een vergelijkbare, knusse en volle wachtruimte zat ik vanmorgen
