Ondanks het slechte weer, de koude temperatuur en opstartend Nederland is het vandaag rustig richting Amsterdam. De coupé nagenoeg leeg, trein rustig en passerende stations verlaten. De forenzen zitten alweer keurig op hun deprimerende kantoortjes en na de december-ns-perikelen lijkt het erop alsof iedereen die kon, maar thuis is gaan werken.
Mijn eerste officiële reis met OV-chipkaart. Ouderwetse controle met een jolige conducteur die er vandaag nog even in moet komen. Hij wilde zowaar mijn nieuwe pas gaan stempelen. We kijken elkaar lachend aan en herkennen elkaar van een kleine maand geleden. Een guitige man, 28 jaar en de vorige keer heeft hij me zijn levensverhaal gedaan. Geïntrigeerd had hij gekeken naar mijn ijverige getik en gevraagd wat ik deed.
Een leuk gesprek volgde en hield me nog lang bezig. Want deze man is niet voor zijn lol conducteur geworden. De ambitieuze salesman stond ineens op straat dankzij ‘de crisis’, maar heeft nog wel zijn ex-vrouw en kindje te onderhouden. Dikke alimentatie, zijn kind nauwelijks zien en geen werk meer te krijgen in zijn branche. Wat moet je dan? Van een WW kan hij z’n alimentatie niet eens betalen en zijn ex dreigde dat hij dan zijn kind niet meer mocht zien. Met zijn rug tegen de muur.
De vorige keer had hij een trieste, verslagen blik in zijn ogen. Hij had zich gewonnen gegeven, zijn ex had aan het langste eind getrokken en eigenlijk hoefde het allemaal niet meer zo. Hij had niet jarenlang gestudeerd om nu kaartjes te knippen en bijna alles wat hij verdiende af te moeten staan, alleen thuiskomend ‘s avonds in een klein ongezellig appartementje.
Vandaag is hij jolig en vrolijk. We kletsen verder over hoe het nu met hem gaat. Hij laat zich omscholen via het UWV en werkt parttime als conducteur. Het houdt hem van de straat, anders komen de muren van zijn kleine ‘huis’ veel te veel op hem af. De feestdagen waren zwaar voor hem, maar dankbaar dat hij gezond is en zelfs een dag met zijn kind heeft mogen doorbrengen.
Bijna bij Amersfoort moet hij er echt vandoor, de weinige mensen die nog in de trein zitten controleren. Maar vandaag ziet hij dingen door de vingers, we moeten allemaal weer even inkomen. Afstand nemen van onze verplichte vrije dagen en weer ons heil zoeken in de dagelijkse gang van zaken. We nemen afscheid met een lach en hij roept nog na dat hij me volgende maand wel weer in de trein ziet zitten en dan mijn verhaal wel eens wil horen.
Ik grinnik na, de vertraging die mijn dag bijna verpeste alweer vergeten. Ik mag mijn handen dicht knijpen, realiseer ik me eens te meer. Met deze beste kaartjesknipper komt het ook weer goed. Als je maar wilt, echt iets wilt, dan lukt het. Met wat extra moeite en wat extra steun, van je omgeving, of zomaar van een onbekende. Een fijn begin van een nieuwe werkweek in het nieuwe jaar vol nieuwe kansen voor iedereen.
