Onvoorstelbaar. Drie weken geleden ging je lachend het ziekenhuis in. Al een tijd voelde je je niet lekker, maar nu was iedere stap teveel. Plots ging het eten ook niet meer. Langzaam maar zeker liet je lichaam je steeds meer in de steek. Maar de lach bleef.
Al snel werd het niet meer mogelijk om zelf je bed uit te gaan. Alles werd teveel. Je liet het maar over je heen komen, je vooral druk makend om oma. Toen de diagnose bekend werd, lymfe klier kanker, wist je genoeg. Je begon met afscheid nemen, ‘tot gauw’ draaide je om tot ‘ja kom maar snel weer’. Heel bewust liet je weten wat je wilde. Toch liet je je niet helemaal kennen. Geheel tegen alle verwachtingen in, leefde je ineens op. Zelfs de artsen stonden versteld en snel werd er nog een onderzoek uitgevoerd.
Je vechtlust, strijdend ten onder. Eigenwijs en koppig, De Witte waardig.
Veel te vroeg, veel te snel. Hoe vaak ik niet heb gehoopt ‘hij redt het wel’.
Het mocht niet zo zijn en dat doet pijn.
Geen leuke gesprekken meer over de nieuwe gekkigheden, anekdotes van vroeger, scherpe onverwachte grappen en opmerkingen en geen oprecht geïnteresseerde vragen meer over hoe het gaat. Je wist altijd precies wat iedereen deed, alles was interessant en als je het ergens niet mee eens was, stak je dat niet onder stoelen of banken. Geen tompoucen meer op een verjaardag. Geen stevige hand of ferme knuffel.
Lieve opa, ik ga je ontzettend missen. Maar nooit vergeten.
