Weer in de sportschool
Op de HAVO schreef ik voor lichamelijke opvoeding een verslag over “Mijn hekel aan sport”. Ik weet nog dat ik er een 9 voor had. En dat omdat ik een pesthekel had aan de verplichte gymles. Van jongs af aan was ik sportief bezig met sporten die ik zelf leuk vond. Gym/turnen, tafeltennis, steps, en daarna hockey. Dingen die ik vrijwillig had gekozen, die ik goed kon. Tien jaar geleden gleed ik moeiteloos in een split of spagaat, een veldloop kon ik makkelijk aan als ik had gewild. Maar omdat het verplicht was, zette ik me minimaal in. Vorig jaar werd ik ziek en was de trap oplopen voor mij al topsport. Daarna deed ik enkele hardloop pogingen, die ik onverhoopt moest staken. Mijn lichaam wilde niet. Gisteren stond ik voor het eerst sinds tijden weer in de sportschool. Onder begeleiding van een personal trainer bij het Sport Medisch Centrum Amsterdam ga ik de komende tijd een uur per week aan de slag, om mijn conditie weer op peil te krijgen. Want met dit weer wil ik ook graag fietsen, zonder afgepeigerd aan te komen.
Onder begeleiding
Het voelt als een enorme afgang, een vernedering en is alles behalve leuk. De confrontatie in de sportschool is heftig. Nooit heb ik moeite hoeven doen voor een beetje conditie en een fit lichaam. Nu kijk ik in de spiegel naar een lichaam wat niet meewerkt. Wat op is na 5 minuten fietsen en 10 minuten crosstrainer. Alleen sporten mag ik niet, dus die begeleiding is geen luxe, maar een must. Samen hebben we een plan opgesteld om binnen 3 maanden weer een beetje zonder ademnood te kunnen bewegen. Om energie uit het bewegen te halen, in plaats van de rest van de dag een wazig gevoel in mijn hoofd. Best ambitieus misschien, maar ik voel me nu niet fijn in mijn eigen lichaam. Tijd om dat luie lijf aan het werk te zetten en grenzen op te zoeken. Zo hoop ik sporten weer leuk te gaan vinden en binnenkort met plezier mezelf weer in het luie zweet te werken. Met dat ene uurtje onder begeleiding sporten red ik het niet. Maar dankzij goede begeleiding lig ik iedere week in het zwembad te poedelen. Zwemmen. Een veel grotere straf kan je me niet aandoen. Maar alles voor weer een fijn en gezond lijf wat me weer goed past!
Support
Zo makkelijk als het me vroeger af ging, zo zal het niet snel meer worden. Aldus de motiverende woorden van mijn arts. Het gekke is dat ik ondanks bijna een jaar ziek zijn, ziekenhuis in en uit, onderzoek hier en daar, niet hoef te rekenen op support van een verzekeraar of overheid. Ik had beter mijn arm kunnen breken, want alle ‘revalidatie’ die je daarna nodig hebt, krijg je keurig vergoed. Bacterie Timmy heeft echter geen procedure in de medische wereld, want Timmy was onbekend. Pas een volgende met dezelfde bacterie zal daar een beroep op kunnen doen. Alle kosten zijn destijds netjes verzekerd, maar wil ik nu sporten, massages of fysiotherapie, dan moet ik dat uit eigen zak betalen. Ook begeleiding toen ik ziek was, valt niet onder een potje of budget, dat hoort de maatschappij voor je te doen. Daarmee hield niet alleen mijn leven tijdelijk op, maar ook dat van vrienden die zich voor mij inzetten. Die support, een heleboel wilskracht en een eigen bedrijf runnen, maakten mij gelukkig beter. En met diezelfde power zal ik mezelf naar het zwembad en de sportschool sleuren. Die uren zal ik mezelf supporten en voorhouden dat het vanzelf leuker en makkelijker gaat. De spierpijn van vandaag is een goede motivatie. Ze doen het nog en zelfs geringe inspanning heeft dus effect. Met kleine stapjes, om over een paar maanden weer grote huppelsprongen te kunnnen maken!
