Afgelopen maandag had ik de hele middag gepland om blogs te schrijven over mijn afgelopen reizen, het parachute springen en de andere highlights van juli. Helaas liep mijn dag wat anders. Op mijn fietsje onderweg naar een afspraak werd ik opgeschrikt door 2 jongens op een scooter die het op andermans spullen hadden gemunt. Mijn spullen; mijn tas en telefoon.
Brute actie
Ik fietste op de Piet Heinkade, op de brug bij het Muziekgebouw. Bijna was ik bij het Double Tree hotel, voor mijn afspraak in de Skylounge. Omdat ik 2 weken poezenoppas speelde voor een vriendinnetje in Oost, koos ik voor de kortste fietsroute vanaf haar huis. Toen ik net boven op de brug was, hoorde ik een scooter aankomen. Ik keek om en zag een zwarte scooter met 2 helemaal in zwart geklede jongens, met dik bomber jack, zonnebril en helm op. Ze gingen steeds langzamer rijden en ik zag dat ik de enige was die daar fietste. Behalve rechtdoor kon ik geen kant op en er was niemand te bekennen. Gevoelsmatig wist ik dat dit misse boel was. Omdat ik nergens heen kon, besloot ik maar te doen alsof ik gek was. Ik droeg een headset, zodat ik altijd mijn telefoon kan opnemen als ik fiets. Muziek luister ik eigenlijk nooit, omdat ik wil weten wat er om me heen gebeurt. Een paar tellen later voelde ik een stevige ruk aan mijn tas, die voor in mijn fietsmand lag. De passagier probeerde met veel gesjor om de tas uit mijn mand te krijgen, maar deze zat stevig vast. Vervolgens zag hij dat het koordje van mijn headset uit mijn tas kwam. Ik had geen broek- of jaszakken. Hij wist alsnog de rits van mijn tas open te krijgen en greep aan het headset draadje om de telefoon omhoog te trekken. Toen hij triomfantelijk boven mijn stuur bungelde, trok ik in een reflex het koordje uit mijn iPhone, terwijl hij klungelde om de telefoon over te pakken. Die viel en ze gingen er als een haas vandoor. Op automatische piloot keek ik de scooter na, op zoek naar een kentekenplaat. Uiteraard, die ontbrak. Ik pakte mijn telefoon van de grond, zag dat het scherm aan diggelen was en fietste naar mijn afspraak. Daar belde ik Patrick. Inmiddels was tot mij doorgedrongen wat er was voorgevallen en was ik flink overstuur. Bij de receptie belde ik de politie. Ik vergeet altijd 112 te bellen op het moment dat het nodig is, heel stom. De politie gaf aan dat ik goed gehandeld had, veel geluk had gehad en later alsnog naar het bureau moest om aangifte te doen en proces verbaal op te laten maken, voor de verzekering. Ik raapte mijzelf weer bij elkaar en ging naar mijn afspraak. Na mijn afspraak fietste ik naar het bureau op de Beursstraat, waar ik officieel aangifte deed. Ruim 1,5 uur later stapte ik naar buiten. Het is geen onbekend fenomeen, de laatste maanden komt het in Amsterdam steeds vaker voor. Gelukkig had ik mijn tas vastgemaakt, viel de schade mee en had ik geen letsel. Ik kreeg het goedbedoelde advies mee dat het misschien verstandiger was om niet meer alleen te gaan fietsen met een laptoptas en blazer. Ehm… Bij de Apple Store liet ik een schatting maken van de kosten voor reparatie, het scherm laat glasscherven in mijn vingers achter. Onbruikbaar dus. Daarna ben ik naar huis gefietst, heb ik met de verzekering aan de telefoon gehangen en geprobeerd te werken. De spoedklus die ik had aangenomen, kon ik inmiddels vergeten, de deadline was bijna verstreken. Net als de dag en mijn veilige gevoel in Amsterdam. Er zijn maar weinig dingen die ik graag alleen doe, fietsen in Amsterdam was er 1 van. Lekker vrij, flexibel en simpel.
Bagtor
Omdat mijn tas met een speciale riem aan mijn stuur zat, bleef de schade beperkt. In die tas zit, zo grap ik wel eens, ‘mijn leven’. Alles wat ik nodig heb om overal te kunnen werken, als het voorkomt het eerste beste vliegtuig of de internationale trein te pakken voor een onverwachtse trip, alles waardoor ik kan functioneren en mijn boterham kan verdienen. Tijdens een persreis naar Wenen, met als thema onder andere fietsen, kwam ik in contact met Bagtor. Nin, de ontwerpster, fietste in Barcelona toen haar tas uit het mandje werd gestolen. Barcelona is helaas berucht om de vele straatovervallen. Zij bedacht de oplossing: een leren ‘fashionable’ riem, die je om het hengsel van je tas en het stuur kunt doen. Of om de tafelpoot, stoel, etc. Kennelijk was het meant to be dat ik deze Weense start-up ontmoette. Ik kreeg een Bagtor mee, nadat ik vertelde dat de strap die ik voorheen gebruikte, was gestolen. Zonder de Bagtor, was ik nog veel verder van huis geweest. Dit Weense souvenir ga ik nog heel lang dankbaar zijn.
Een gewaarschuwd mens…
Ik hoop dat deze brute actie een waarschuwing is voor iedereen die in Amsterdam fietst met een tas in een mandje. Maak hem vast, uit voorzorg. Ook ik dacht ‘dat overkomt mij niet’. Nu het mij wel is overkomen, fiets ik minder zorgeloos rond, schrik ik bij iedere scooter en hoewel ik heel stoer probeer te doen alsof het mij niets doet, slaap ik niet echt lekker. Boos dat er mensen zo aan geld komen, boos dat ik geen kant op kon, boos dat de politie niets kan doen en ook nog durft te zeggen dat ik het zelf heb uitgelokt, boos dat ik niet meer zorgeloos in m’n eentje durf te fietsen, boos dat dit in Amsterdam gebeurt. In m’n eentje reizen door Parijs, Londen, Barcelona en Berlijn lijkt veiliger dan alleen door mijn eigen stad fietsen. Sinds maandag weet ik hoe mijn eigen angstzweet ruikt en dat is geen fijne ervaring. Maak je tas vast, zet je muziek niet keihard aan en wees je bewust van je omgeving. Want deze crimineeltjes zijn zich heel bewust van wat ze doen en hebben maar 1 doel; zo snel mogelijk aan spullen komen die ze voor goed geld door kunnen verkopen.
PS 1. De ironie wil dat ik in Parijs fietstours ga geven…
PS 2. Ik heb mijn vertrek voor de verzekering uit moeten stellen en kreeg vandaag te horen dat de schade hoogstwaarschijnlijk niet wordt vergoed. Don’t come near me! 😉
